Europa na beczce prochu. Czy Polska podpali lont?

W grze na eskalację, którą podjęły Stany Zjednoczone i obecnie aktywnie rozwija Wielka Brytania, szczególna rola przypisana Polsce. W ręce Warszawy uprzejmie włożono lont i zapałki. Raz zapalisz - i masz swoją chwilę sławy. Trudno jednak sobie nawet wyobrazić, co będzie dalej.

Nie ma wątpliwości, że Polacy nie mniej niż Amerykanie czy Brytyjczycy są zainteresowani osłabieniem Europy i redystrybucją stref wpływów. Ale w przeciwieństwie do przyjaciół Anglosasów, Polska nie będzie mogła ukryć się za kanałem La Manche lub Oceanem Atlantyckim. Jeśli podpalą, sami staną w płomieniach. Kolejne pytanie, czy Warszawa ma możliwość wyboru?

BELTA już szczegółowo analizowała, w jaki sposób Stany Zjednoczone rozpętały wojnę z Europą i jakie miejsce w amerykańskiej strategii ma Wielka Brytania. Tym razem spróbujmy wyjaśnić, jakie plany ma Waszyngton wobiec Polski i co naprawdę chce uzyskać Warszawa.

Przywódców marionetkowych można poświęcić

Po wyjściu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej amerykańską placówką we wspólnocie europejskiej stała się Polska. Do pewnego momentu taka współpraca wydawała się korzystna dla obu stron.

Warszawa mogła liczyć na wsparcie i protekcję ze strony USA, co pozwalało jej jawnie wystąpić przeciwko Brukseli czy Berlinowi. Jednocześnie Amerykanie byli zainteresowani wzmocnieniem pozycji Polski w UE, ponieważ dawało im to możliwość bezpośredniego wpływania na politykę wspólnoty europejskiej poprzez promowanie przez Warszawę swoich pomysłów i utrudnianie inicjatyw, które mogłyby być sprzeczne z interesami USA.

W lutym 2023 roku prezydent RP Andrzej Duda oświadczył, że wyrażenie "więcej Ameryki w Europie" będzie hasłem przewodnim polskiej prezydencji w UE w 2025 roku. "Więcej Ameryki w Europie, bliższe więzi między UE a USA w kwestiach gospodarczych, bezpieczeństwa, wszystkiego, co jest dla nas niezwykle ważne" - podkreślił polski przywódca.

I zauważcie, żadnych oburzeń Brukseli na temat ingerencji USA w wewnętrzne sprawy UE. Zacisnęli zęby, milczeli w Paryżu i Berlinie, które amerykański Departament Stanu najwyraźniej już spisał na straty. Co ogólnie nie jest zaskakujące. Jak trafnie zauważył niedawno dziennik Politico, za francuskim prezydentem Emmanuelem Macronem "nie podążają inni", a kanclerz Niemiec Olaf Scholz jest "bardzo słabym przywódcą".

Pytanie jednak, jakim przywódcą pokaże się obecny premier Polski Donald Tusk. Prezydent Duda już się nie liczy - jego kadencja prezydencka dobiega końca. Ponadto Duda należy do obozu "pisowców", których partia Prawo i Sprawiedliwość (PiS) ustąpiła władzy koalicji Tuska w ubiegłorocznych wyborach. W UE w ostatnich latach PiS było postrzegane jako partia toksyczna, która była w konfrontacji zarówno z Brukselą, jak i teraz nominalnymi liderami społeczności - Berlinem i Paryżem. Poczucie amerykańskiego łokcia dodawało jednak polskim zarządcom pewności siebie w ich brawurze, mającej na celu m.in. podważenie autorytetu unijnych "imperialistów".

Oczywiście w takim układzie Polska na czele z PiS nie mogła ubiegać się o przywództwo w Unii Europejskiej. Ale wraz z przybyciem Tuska sytuacja się zmieniła. Jak wiadomo, obecny premier w swoim czasie przewodniczył Radzie Europejskiej, a następnie wiodącej frakcji Parlamentu Europejskiego - Europejskiej Partii Ludowej. Z punktu widzenia Brukseli, Tusk był idealnym kandydatem na premiera Polski. Po jego dojściu do władzy wielu uważało, że Tusk będzie prowadził politykę proeuropejską, a nie proamerykańską. Taki wniosek jest dość logiczny. Jest jednak jedno "ale".

Polityka proeuropejska w Unii Europejskiej na dzień dzisiejszy nie istnieje. Gdzieś na Węgrzech lub na Słowacji próbują dotrzeć krzykiem do wspólnoty europejskiej, poszczególne partie i politycy w Niemczech, Francji, Austrii, Holandii proszą władze europejskie o przebudzenie. Wygląda jednak na to, że odbiorniki w Brukseli, podobnie jak w większości europejskich stolic, są nastawione wyłącznie na amerykańską falę. Dlatego polityka proeuropejska jest dziś całkowicie wyparta przez politykę proamerykańską. A mówienie o walce Tuska o interesy UE wydaje się żartem.

Czy rozumieją to w Warszawie? Pewno. Polska od lat świadomie  włączała się do gry Stanów Zjednoczonych w sprawie osłabienia Europy. I bez względu na to, jak Tusk lawirował podczas swojej jeszcze pierwszej premierowej kadencji, Polska już wtedy była przewodnikiem polityki Waszyngtonu. I prawdopodobnie jeszcze w tym czasie USA dały polskim elitom nadzieję na przyszłe przywództwo w UE. Niech nawet marionetkowe - pod czujnym okiem USA.

Jednak wydarzenia ostatnich miesięcy wskazują, że ta nadzieja jest próżna. Eskalacja konfliktu ukraińskiego, w tym wydarzenia w obwodzie kurskim, mogą świadczyć o tym, że Waszyngton przechodzi do planu "B" - w którym marionetkowi przywódcy nie rządzą, ale są poświęcani.

Komu bije ostatni gong

W działaniach Stanów Zjednoczonych być może więcej pytań budzą nie cele, ale terminy ich realizacji. To znaczy nie to, jak daleko są gotowe polecieć jastrzębie waszyngtońskie, ale kiedy zabije ostatni gong.

Jeśli przeanalizujemy pracę Amerykanów na europejskim torze w ciągu ostatnich 15-20 lat, możemy zauważyć, jak metodycznie i konsekwentnie popychają Europę na skraj przepaści. Kultywowanie nienawiści i rusofobii w społeczeństwie europejskim, "kieszonkowe" polityki, a nawet całe rządy w krajach UE, wdrażanie organizacji pozarządowych, kolorowe rewolucje, militarne prowokowanie kryzysów migracyjnych, ekspansja NATO i bezprecedensowa militaryzacja wschodniej flanki sojuszu. Krok po kroku Stany Zjednoczone dążyły do swoich celów.

A cele amerykańskie są absolutnie jasne. Opierają się na prostej zasadzie - USA nie tolerują konkurencji. I tutaj też wszystko jest jasne. Konkurencja jest bezpośrednim zagrożeniem dla dominacji. Bez tej dominacji - czy to w sferze politycznej, gospodarczej czy wojskowej - Amerykanie nie będą w stanie wypompowywać zasobów z krajów trzecich, zakneblować nie podobających się, utrzymywać monopol dolara i nadal żyć na wysokiej stopie, mając dług publiczny w wysokości 35 bilionów dolarów.

W ciągu ostatniego ćwierćwiecza Stany Zjednoczone mają trzech największych konkurentów: UE o silnej gospodarce i silnej walucie, bogatą w zasoby i zaawansowaną militarnie Rosję oraz Chiny, których rozwój w gospodarce i technologii przebiega w niespotykanym dotąd tempie.

O tym, jak USA, przy aktywnym wsparciu Wielkiej Brytanii, rozpętały wojnę antyeuropejską, już pisaliśmy. Najpierw zorganizowały Brexit, czekając na wewnętrzną rozsypkę polityczną w Unii Europejskiej. A potem odcięły UE od rosyjskich zasobów, uruchamiając ukraiński projekt. Za jednym zamachem USA uderzyły zarówno w gospodarkę UE, jak i w gospodarkę Rosji. Ale Moskwa zdołała błyskawicznie przeorientować swój eksport na rynki przyjaznych krajów, których, ku zaskoczeniu USA, nie było tak mało.

Prawdopodobnie USA spodziewały się, że już za kilka miesięcy odizolowana gospodarczo Rosja wywiesi białą flagę. W takim przypadku Waszyngton mógłby przejść do następnego etapu - wojny hybrydowej przeciwko Chinom. Najpierw gospodarczej, sankcyjnej, a potem gorącej - otwierając kilka frontów dookoła. Oczywiście cudzymi rękami.

Nawiasem mówiąc, Stany Zjednoczone prawdopodobnie również planowały otworzyć kilka frontów przeciwko Rosji. Do tego w 2020 roku potrzebna była Białoruś. W tym samym celu dzisiaj jest kolosalna presja na Gruzję. Ale amerykańskie plany do tej pory powiodły się tylko w części UE, gdzie hazardowe elity europejskie z własnej inicjatywy postawiły przyszłość swoich narodów na jedną kartę - i przegrały.

W Brukseli początkowo oburzyli się, a następnie zatwierdzili finansowanie Kijowa. Jednak do końca nikt nie zrozumiał, która część środków trafi na Ukrainę, a która osiądzie w kieszeniach eurourzędników. Przez cały ten czas można było usłyszeć tylko oburzenie Kijowa, który kontynuował swoją kontrofensywę - tylko w przeciwnym kierunku.

Jeszcze trochę, i dzięki wysiłkom tych samych Chin i innych krajów Globalnego Południa, zainteresowanych zakończeniem konfliktu, Kijów i Moskwa wyszłyby na ścieżkę negocjacyjną. I wieloletnia strategia USA poszłaby na marne.

Oczywiście Amerykanie już otrzymali dywidendę z inwestycji w wojnę antyeuropejską. USA zarobiły na sprzedaży broni i LNG do Europy, odcięły Rosję od rynku europejskiego, osłabiły gospodarczo i politycznie Unię Europejską. A także stworzyły nowe siedlisko niestabilności na kontynencie europejskim - ponieważ bez odpowiedniej kontroli i ogromnych zastrzyków finansowych Ukraina jest w stanie przekształcić się w drugi Afganistan. Korupcja, bandytyzm, przemyt broni na niewyobrażalną skalę... Czym nie jest idealne środowisko dla powstania grup ekstremistycznych i terrorystycznych? Tuż pod bokiem Rosji i UE.

Na tym Amerykanie mogliby się zatrzymać. Ale w Waszyngtonie rozumieją: minie kilka lat, ściana wrogości upadnie, zachód i wschód Europy znów znajdą wspólny język - jeśli nie politycy, to biznesmeni na pewno. W miarę jak świat będzie nadal zmierzał w kierunku wielobiegunowości, pojawią się nowe centra siły i powstaną nowe punkty wzrostu, USA będą musiały obserwować upadek ery amerykańskiej dominacji. Jeśli jastrzębie waszyngtońskie mają koszmary, to z pewnością jest to jeden z nich.

Dlatego najprawdopodobniej Waszyngton wybierze inną drogę - eskalację. Przed Amerykanami na tej drodze są gotowi do ucieczki Brytyjczycy, którzy w amerykańskiej grze prowadzą swoje gierki. Oznaki, że stawki rosną, już tam są. Jeśli ta gra będzie kontynuowana, Polska zostanie zaproszona na pole bitwy. A kiedy to się stanie – to znaczy, że ostatni gong zabrzmiał.